Opmerkelijke Qarrièreswitch - van piloot naar docent Engels

• Home ›
• Nieuws ›
• Opmerkelijke Qarrièreswitch - van piloot naar docent Engels

Voor de buitenwereld lijkt het een onwaarschijnlijke carrièreswitch: van de strakke controle van een cockpit naar de levendige dynamiek van een klaslokaal. Michel van Veen, die zijn avontuurlijke bestaan als piloot inruilde voor een baan als docent Engels, ziet het anders. “Het was een lange vlucht, met af en toe een paar stevige tikken turbulentie”, lacht de nu Engels docent, als ik hem vraag met wat type vlucht hij zijn opmerkelijke carrièreswitch zou vergelijken. “Maar ik ben veilig geland. En ik heb mijn bestemming gevonden.”

Als jonge man had hij maar één droom: piloot worden. “Ik heb mijn hele middelbareschooltijd daarop afgestemd,” vertelt hij. Hij koos voor een ongebruikelijke combinatie in zijn vakkenpakket en rondde een dure en intensieve opleiding af. Na een gouden kans bij een grote luchtvaartmaatschappij, kwam zijn droom uit. “De wereld lag aan mijn voeten. Aruba, New York, Dubrovnik – elke bestemming had zijn eigen charme.”

Een auto-ongeluk veranderde alles
Een zwaar auto-ongeluk in Amerika, een wonderbaarlijke ontsnapping aan de dood, veranderde alles. “Ik moest opnieuw leren lopen, praten, leven,” deelt hij openhartig. “Mijn leven als piloot leek voorbij.” Een lange en zware periode van herstel volgde, waarin hij acht weken voor zijn leven vocht en een half jaar revalideerde. Wonder boven wonder herstelde hij en keerde zelfs terug naar de cockpit. Maar de realiteit van de luchtvaartwereld is keihard: tijdens zijn revalidatie werd hij om medische redenen ontslagen. Ondanks dat hij weer diverse vliegbanen vond, bleef de onzekerheid knagen. Toen de COVID pandemie de luchtvaart wereldwijd lamlegde, verloor hij zijn laatste baan als piloot. Het verlangen naar rust, betekenis en stabiliteit, niet alleen voor zichzelf maar ook voor zijn kinderen, werd steeds sterker.

Een nieuw begin in het onderwijs
Het was zijn moeder, zelf veertig jaar docent Engels, die hem op het idee bracht. “Ze zei: 'Ga eens kijken op een school'.” Michel volgde haar advies op en liep binnen bij zijn oude middelbare school. Niet lang daarna schreef hij zich in voor een deeltijd lerarenopleiding bij de HAN. Na een toelatingstoets werd hij aangenomen en rolde er eigenlijk vanzelf in. De opleiding nam één dag per week in beslag. De keuze voor Engels was vanzelfsprekend. “Ik heb zeven jaar in Engeland gewoond, en met een moeder die veertig jaar Engels heeft gegeven, is de taal me met de paplepel ingegoten.”

Geen makkelijke route, wel betekenisvol
De overstap was niet zonder hobbels. Als zij-instromer wordt Michel nog steeds als beginnend docent gezien, ondanks zijn levenservaring. “Formeel klopt dat, maar ik ben geen twintiger meer die net van de opleiding komt.” Tegelijkertijd waardeert hij de extra begeleiding en het teamgevoel. “Als ik even vastloop, is er altijd iemand bij wie ik terechtkan.”

De diepste voldoening vindt Michel niet in cijfers of prestaties, maar in de persoonlijke ontwikkeling van zijn leerlingen. “Soms zie je een leerling die in september nog verlegen is, nauwelijks durft te spreken – en tegen het einde van het jaar zie je zelfvertrouwen, durf, groei. Dat proces raakt me. Als ik daarin een rol mag spelen, al is het maar klein, is mijn dag goed.”

Van piloot naar mentor
De overstap van cockpit naar klaslokaal lijkt groot, maar Michel ziet verrassend veel overeenkomsten. “Zowel in de lucht als voor de klas draait alles om communicatie. Om het bewaren van overzicht, kalmte onder druk, en het kunnen schakelen als dingen anders lopen dan gepland.”

Hij voegt daaraan toe: “Net als in een cockpit moet je ook in een klas het hele plaatje blijven zien. Niet alleen de drukste leerling op de voorste rij, maar ook die stille jongen achterin die alles keurig bijhoudt. Iedereen verdient aandacht.”

Meer dan lesgeven

Soms ontstaat er een diepere band met leerlingen. “Vooral wanneer ik iets voor ze kan betekenen buiten de lesstof – als ze worstelen met iets persoonlijks en weten dat ik er ben. Als ze daardoor groeien, beter gaan presteren, of gewoon even durven ademhalen – dan weet ik: ik doe ertoe.”

Hoewel hij het liefst meer één-op-één zou werken, erkent hij de beperkingen van grote klassen. “In mijn mentorklas lukt het gelukkig beter. Daar zie je echt hoe leerlingen zich ontwikkelen. Dat proces – van onzekerheid naar vertrouwen – is wat mij drijft.”

‘Meneer, u was toch piloot?’
En hoe reageren zijn leerlingen op zijn eerdere carrière? “Ze vinden het fascinerend, ze hangen aan mijn lippen,” lacht hij. Een recente opmerking van een V3-leerling bleef hem bij: "Meneer, laten we eerlijk zijn. Als je op een feestje zegt dat je Engels leraar bent of piloot, dat is toch een wereld van verschil?" Hij lacht om de onbevangenheid. “Ik snap dat wel. Ze zien alleen de glamour. Maar wat ze nog niet helemaal begrijpen, is dat ik nu méér tijd heb voor mijn gezin, dat ik wakker word zonder jetlag – en dat ik iets kan bijdragen aan hún groei. Dat is voor mij waardevoller.”

Advies aan zij-instromers
Zijn advies aan anderen die overwegen om de overstap naar het onderwijs te maken, is helder: “Doe het, probeer het. School is allesbehalve saai, het is juist een grote uitdaging. Maar wees realistisch, een baan van acht tot twee is een illusie.”

Als docent Engels heeft Michel van Veen zijn nieuwe bestemming gevonden. “We moeten eerlijk zijn over het beroep,” zegt hij. “Het is hard werken, maar het is ook ontzettend leuk en zinvol. Met mijn achtergrond hoop ik leerlingen niet alleen taal bij te brengen, maar ook een beetje van de wereld te laten zien. En wie weet," besluit hij met een glimlach, "misschien kan ik ze af en toe ook nog wat reistips voor Aruba en Dubrovnik geven."

« Terug naar overzicht